نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 دانشجو
2 هیئت علمی دانشکده اقتصاد/ دانشگاه شهید چمران /اهواز/ایران
3 هیئت علمی دانشکده اقتصاد/ دانشگاه شهید چمران/ اهواز/ ایران
چکیده
امروزه کشورها به این مهم دست یافته‌اند که منابع در دسترس‌شان مانند انسان، منابع طبیعی و سرمایه محدود است و برای استفاده بهینه از آن‌ها راهی جز تعدیل مصرف و افزایش بهره‌وری وجود ندارد و در این بین نیروی کار به‌عنوان سرمایه انسانی و عامل اساسی در تولید، توجه ویژه‌ای را به خود جلب کرده است که بسیاری از عوامل مانند موقعیت جغرافیایی، دستمزد، رفاه و سلامت، مجاورتها و تراکمها میتواند بهره‌وری آن را تحت تأثیر قرار دهد. از اینرو هدف اصلی این پژوهش بررسی تأثیر شهرنشینی و سرریزهای فضایی آن با استفاده از مولفههای شاخص توسعه انسانی، نرخ شهرنشینی، تراکم جمعیتی و دستمزد صنعتی نیروی کار بر بهره‌وری نیروی‌کار استانی در بازه زمانی 1385 - 1398 بر اساس الگوی تابلویی فضایی شامل مقاطع استانی و سری زمانی مذکور است. در این مطالعه نتایج بیانگر وجود خودهمبستگی فضایی در بین استان‌های مورد بررسی بوده و متغیرهای شاخص توسعه انسانی، نرخ شهرنشینی و دستمزد صنعتی دارای اثرات مستقیم و غیرمستقیم مثبت و معناداری بر بهره‌وری نیروی کار و شاخص تراکم جمعیتی دارای اثر مستقیم مثبت و اثر غیرمستقیم منفی بر بهره‌وری نیروی کار استانی است.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
)