اقتصاد شهری
محمود اولاد قره گوز؛ مهدی خداپرست مشهدی؛ سعید ملک الساداتی
چکیده
برنامهریزی شهری نوعی از مداخله دولت در تخصیص مکان به فعالیتهای مختلف و تعیین حد و مرز شهرهاست. این موضوع برای برخی از اراضی شهری، رانت ایجاد کرده و در مقابل برخی از اراضی شهری را با ضرر و زیان همراه میکند. توسعهدهندگان زمین یا سرمایهگذاران به دنبال کسب حداکثر سود، زمینهایی را برای سرمایهگذاری انتخاب میکنند که از رانت ...
بیشتر
برنامهریزی شهری نوعی از مداخله دولت در تخصیص مکان به فعالیتهای مختلف و تعیین حد و مرز شهرهاست. این موضوع برای برخی از اراضی شهری، رانت ایجاد کرده و در مقابل برخی از اراضی شهری را با ضرر و زیان همراه میکند. توسعهدهندگان زمین یا سرمایهگذاران به دنبال کسب حداکثر سود، زمینهایی را برای سرمایهگذاری انتخاب میکنند که از رانت بیشتری برخوردار باشند. زمینهایی که اجازه ساخت بالاتری را دریافت کردهاند. این موضوع، جهت سرمایهگذاری و ساختوساز در شهر را به نفع اراضی برنده از تهیه طرح در مقابل اراضی بازنده از تهیه طرح، تغییر میدهد. انتقال حق توسعه TDR رویکردی است بازاری که برای تعادل بخشی و توزیع متوازن منافع و ضررهای تهیه طرحهای شهری به ویژه در بخش حفاظت از ساختمانهای میراث تاریخی و نیز اراضی کشاورزی و باغی بهکار میرود. این مقاله، امکانپذیری استفاده از این رویکرد برای حل مساله توزیع نامتوازن سرمایهگذاری در شهر به دلیل تفاوت در تراکم ساختمانی داده شده توسط طرح جامع را مورد بررسی قرار میدهد. این ارزیابی با استفاده از شبیهسازی عامل مبنا انجام شده است. نتایج نشان داد استفاده از رویکرد TDR باعث بهبود توزیع سرمایهگذاری در شهر میشود. هرچند، مطالعات بیشتر بهویژه با لحاظ کردن تفاوتهای منطقهای در شهر و نیز بسط مدل برای کاربریهای انتفاعی یا غیرانتفاعی دیگر نظیر فضاهای سبز شهری، ضروری به نظر میرسد.