رفاه، فقر و توزیع درآمد
بیژن باصری
چکیده
کاهش نابرابری یکی از مسئولیت‌های خطیر دولت‌ها در عرصه اقتصادی و اجتماعی محسوب می‌شود. اثربخشی سیاستهای دولت در کاستن از نابرابری به کیفیت نهادی در عرصه اجرایی و میزان مشارکت، شایستگی و توانمندی افراد بستگی دارد . بخشی از نابرابری‌های اقتصادی و اجتماعی منطقه ای است. نابرابری منطقه‌ای از مزیت منطقه ای در اثرگذاری بر رشد، تخصص‌گرایی، ...
بیشتر
کاهش نابرابری یکی از مسئولیت‌های خطیر دولت‌ها در عرصه اقتصادی و اجتماعی محسوب می‌شود. اثربخشی سیاستهای دولت در کاستن از نابرابری به کیفیت نهادی در عرصه اجرایی و میزان مشارکت، شایستگی و توانمندی افراد بستگی دارد . بخشی از نابرابری‌های اقتصادی و اجتماعی منطقه ای است. نابرابری منطقه‌ای از مزیت منطقه ای در اثرگذاری بر رشد، تخصص‌گرایی، درجه تمرکز، تخصیص منابع دولتی و جهتگیری کلان آمایش سرزمین در تعیین اولویت های سرمایه گذاری اثر می پذیرد. این پژوهش وضعیت نابرابری در استان های ایران و دستاوردهای آن را ارزیابی نموده است. بدین منظور،سیاستهای اجرایی دولت در نیل به توسعه متوازن و رفع عدم تعادلهای منطقه‌ای به منظور کاهش نابرابری استانی در دوره 1390 تا1398 بر اساس الگوی ویلیامسون و تایل برآورد و دستاورد سیاستگذاری و اقدامات اجرایی دولت در کاستن از نابرابری ارزیابی شده است. برآوردها نشان می دهد که تخصیص منابع دولتی در قالب مخارح سرمایه ای و هزینه ای دولت در برخی استان ها موجب کاهش نابرابری و در برخی استانها موجب افزایش آن شده است.به عبارت دیگر، کارایی مخارج دولتی در کاهش نابرابری در برخی استان ها دارای کارایی و در برخی فاقد کارایی لازم بوده است.
